25/8/12

Vivir la utopia (Ζωντας την ουτοπια) Μεταγλωττισμένο Oλοκληρο


WebRep
currentVote
noRating
noWeight

5/8/12

Τί έρχεται, μέρες πού είναι ???




Τί διάολο συμβαίνει στις μέρες μας, στον κόσμο μας??? Τίποτα το μεταφυσικό... Με απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας, έχει κανείς την απάντηση... προϋπόθεση είναι να μπορεί να την καταλάβει... εδώ μπορεί να έχουμε και μία απάντηση για την κατάντια της παιδείας μας, που και αυτή έχει τα χάλια της, για να μην μπορούμε να καταλαβαίνουμε...
Γιατί λοιπον βιώνουμε αυτή την κρίση??? Μεταφυσικά???
Γιά να δούμε πάλι...
Λοιπόν...

''Η συσσώρευση του κεφαλαίου, επιταχύνοντας την εκτόπιση των εργατών από τις μηχανές και δημιουργώντας στον ένα πόλο πλούτη και στον άλλο αθλιότητα, γεννά και το λεγόμενο «βιομηχανικό εφεδρικό στρατό», το «σχετικό πλεόνασμα» εργατών ή τον «καπιταλιστικό υπερπληθυσμό», που παίρνει εξαιρετικά ποικίλες μορφές και δίνει στο κεφάλαιο τη δυνατότητα να διευρύνει εξαιρετικά γρήγορα την παραγωγή. Η δυνατότητα αυτή σε σύνδεση με τις πιστώσεις και τη συσσώρευση του κεφαλαίου σε μέσα παραγωγής δίνει, ανάμεσα στ’ άλλα, το κλειδί για την κατανόηση των κρίσεων υπερπαραγωγής, που στις καπιταλιστικές χώρες επέρχονται περιοδικά, στην αρχή κάθε 10 χρόνια κατά μέσο όρο και έπειτα σε πιο μακρόχρονα και λιγότερο καθορισμένα χρονικά διαστήματα. Από τη συσσώρευση του κεφαλαίου, που γίνεται πάνω στη βάση του καπιταλισμού, πρέπει να ξεχωρίσουμε τη λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση, δηλ. τη βίαιη απόσπαση του εργαζόμενου από τα μέσα παραγωγής, το διώξιμο των αγροτών από τη γη, την κλοπή της κοινοτικής γης, το σύστημα των αποικιών και των κρατικών χρεών, των προστατευτικών δασμών κτλ. Η «πρωταρχική συσσώρευση» δημιουργεί στον ένα πόλο τον «ελεύθερο» προλετάριο και στον άλλο τον κάτοχο χρήματος, τον καπιταλιστή.
Την «ιστορική τάση της καπιταλιστικής συσσώρευσης» ο Μαρξ την χαρακτηρίζει με τα παρακάτω βαρυσήμαντα λόγια: «Η απαλλοτρίωση των άμεσων παραγωγών συντελείται με τον πιο αμείλικτο βανδαλισμό και με κίνητρο τα πιο άνομα, τα πιο βρομερά, τα πιο μικροπρεπή μισητά πάθη. Η ατομική ιδιοκτησία, που αποκτήθηκε με τη δουλειά του ιδιοκτήτη» (του αγρότη και του βιοτέχνη) και «που στηρίζεται, μπορεί να πει κανείς, στη σύμφυση του χωριστού ανεξάρτητου εργαζόμενου ατόμου με τους όρους της δουλειάς του, εκτοπίζεται από την καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ξένης, μα τυπικά ελεύθερης εργασίας... Εκείνος που πρέπει να απαλλοτριωθεί τώρα δεν είναι πια ο εργάτης που διευθύνει μόνος το νοικοκυριό του, αλλά ο καπιταλιστής που εκμεταλλεύεται πολλούς εργάτες. Αυτή η απαλλοτρίωση συντελείται με το παιχνίδι των εσωτερικών νόμων της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής, με τη συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Ο κάθε καπιταλιστής ξεκάνει πολλούς άλλους καπιταλιστές. Χέρι με χέρι μ’ αυτή τη συγκεντροποίηση ή με την απαλλοτρίωση πολλών καπιταλιστών από λίγους αναπτύσσεται, σε διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα, η συνεργατική μορφή του προτσές εργασίας, η συνειδητή τεχνική εφαρμογή της επιστήμης, η σχεδιασμένη εκμετάλλευση της γης, η μετατροπή των μέσων εργασίας σε μέσα εργασίας τέτοια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από κοινού, η πραγματοποίηση οικονομιών σε όλα τα μέσα παραγωγής με τη χρησιμοποίηση τους σαν μέσων παραγωγής συνδυασμένης κοινωνικής εργασίας, το μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί μ’ αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος. Παράλληλα με τη συνεχή ελάττωση του αριθμού των μεγιστάνων του κεφαλαίου, που σφετερίζονται και μονοπωλούν όλα τα οφέλη αυτού του προτσές μετατροπής, μεγαλώνει ο όγκος της αθλιότητας, της καταπίεσης, της υποδούλωσης, του εκφυλισμού, της εκμετάλλευσης, αλλά μαζί μεγαλώνει και η αγανάκτηση της εργατικής τάξης που διδάσκεται, συνενώνεται και οργανώνεται από τον ίδιο το μηχανισμό του προτσές της καπιταλιστικής παραγωγής. Το μονοπώλιο του κεφαλαίου μετατρέπεται σε δεσμά του τρόπου παραγωγής που άνθισε μαζί του και κάτω απ’ αυτό. Η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής και η κοινωνικοποίηση της εργασίας φτάνουν σε σημείο που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με το καπιταλιστικό τους περίβλημα. Το περίβλημα αυτό σπάει. Σημαίνει το τέλος της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας. Οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται», (Το Κεφάλαιο, τόμ. Ι).''

Το παραπάνω, δεν αποτελεί παρά μία απλή περιγραφή της διαδικασίας υπερσυσσώρευσης του πλούτου, που οδηγεί στην νομοτελειακή καταστροφή του (αδυναμία αναπαραγωγής του συστήματος) από τους διαχειριστές των μονοπωλείων (εδώ αναφερόμαστε στούς κατόχους της δυνατότητας κοπής χρήματος, δηλαδή στούς ιδιοκτήτες των κεντρικών τραπεζών). Καταστροφή του πλούτου, για να έχουν τον έλεγχο της εξουσίας οι ίδιοι και μόνο, στην φάση της αναγέννησής του συστηματος που ακολουθεί λογικά. Απλά θα πρέπει με την καταστροφή του πλούτου, να καταστραφούν και κάποιες γεννεές που εξ αντικειμένου θα εμπόδιζαν την με ίδιους όρους αναγέννηση του συστήματος. Πώς καταστρέφονται οι γεννεές (άνθρωποι) καί μαζί ο υπάρχων πλούτος??? Ένας πόλεμος είναι ότι βολικότερο. Στίς δύο πρόσφατες κρίσεις, τον γνωρίσαμε δύο φορές σαν παγκόσμιο. Ο Κ.Μάρξ έγραψε το απαύγασμα της πολιτικής οικονομίας, το Κεφάλαιο Ιος τόμος, το 1867 (συμπλήρωσε την Πολιτική Οικονομία του Άνταμ Σμίθ και το συμπλήρωμά της από τον Ρικάρντο), πολύ πρίν συμβούν τα γεγονότα που τον επιβεβαίωσαν για την ορθότητα των επιστημονικών του συμπερασμάτων, με τους δύο πολέμους. Όποια ομοιότητα των παραπάνω περιγραφόμενων, σε σχέση με τις σημερινές ημέρες, δεν είναι τυχαία, δυστυχώς.