20/5/10

Η επανάληψη της ιστορίας.Και όμως κανείς δεν θελει να το δεί.Και όμως έρχεται.


Γ: Η τέχνη να κάνει κανείς την αλήθεια ευκολομεταχείριστη σαν όπλο

Η αλήθεια πρέπει να λέγεται για χάρη των πραχτικών της συνεπειών. Σαν παράδειγμα αλήθειας με καμιά, ή με καμία σωστή πραχτική συνέπεια μπορεί να μας χρησιμέψει ή πλατιά διαδεδομένη άποψη πως σε ορισμένες χώρες επικρατούν άσχημες συνθήκες που αίτια τους έχουν τη βαρβαρότητα. Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη ο φασισμός είναι ένα κύμα βαρβαρότητας που ξέσπασε σε μερικές χώρες με τη δύναμη στοιχείου της Φύσης.
Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη ο φασισμός είναι μια καινούργια, τρίτη δύναμη που στέκεται δίπλα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό (και πάνω απ’ αυτούς)· όχι μονάχα το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά κι ο καπιταλισμός θα μπορούσε, και μετά τη γένεση του κινήματος αυτού να συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς το φασισμό.
Η παραπάνω άποψη είναι βέβαια φασιστική, αποτελεί υποχώρηση μπροστά στο φασισμό. Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δε μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός.
Πως λοιπόν τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πως να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;
Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιόνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. ∆εν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προ-τού φέρουν το κρέας στο τραπέζι.
Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ότι άλλες. Εκεί ή δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις· σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δε μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία.
Μερικές χώρες, που δεν το ‘χουν ακόμα αναγκαίο να παρατήσουν για χάρη των βάρβαρων μονοπωλίων ακόμα και τις τυπικές εγγυήσεις του κράτους δικαίου όπως και απολαύσεις σαν την τέχνη, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, ακούνε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση τους φιλοξενούμενους τους να κατηγορούν την πατρίδα τους για την εγκατάλειψη τέτοιων αγαθών, μια κι ελπίζουν έτσι να βρουν πλεονεκτήματα για τους πολέμους που περιμένουν. Να πει κανείς πως την αλήθεια τάχα τη βρήκαν όσοι φωνάζουν λόγου χάρη: λυσσασμένο αγώνα κατά της Γερμανίας, «γιατί αυτή είναι τώρα ή αληθινή πατρίδα του κάκου, το παράρτημα της κόλασης, το κατάλυμα του Αντίχριστου»; Μάλλον θα πρέπει να πούμε πως πρόκειται για ανόητους, ανήξερους και βλαβερούς ανθρώπους. Γιατί απ’ αυτές τις φλυαρίες συμπέρασμα βγαίνει πως αυτή ή χώρα πρέπει να σβήσει απ’ το χάρτη. Ολόκληρη, μ’ όλους της τους ανθρώπους - τα αέρια δεν ξεδιαλέγουν τους υπαίτιους όταν σκοτώνουν.
Ό επιπόλαιος άνθρωπος που δεν ξέρει την αλήθεια εκφράζεται με γενικότητες, παχιά λόγια κι αοριστίες. Φλυαρεί για «τους» Γερμανούς, κλαψουρίζει για «το» κακό, κι εκείνος που τον ακούει, στην καλύτερη περίπτωση, δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Ν’ αποφασίσει να πάψει να είναι Γερμανός; Θα εξαφανιστεί η κόλαση αν εκείνος είναι καλός; Κι οι κουβέντες για τη βαρβαρότητα που αιτία έχει τάχα τη βαρβαρότητα, τέτοιας λογής είναι. Λένε πως αιτία της βαρβαρότητας είναι ή βαρβαρότητα, κι η βαρβαρότητα πολεμιέται με την εξημέρωση των ηθών, που τη φέρνει ή μόρφωση. Όλ’ αυτά είναι γενικολογίες πέρα για πέρα, διατυπώσεις καμωμένες όχι για χάρη των πραχτικών συνεπειών, όπως θα ‘πρεπε· κατά βάθος είναι λόγια που δεν απευθύνονται σε κανέναν.
Τέτοιες αναλύσεις δείχνουν μόνο λίγους κρίκους απ’ όλη την αλυσίδα των αίτιων και παρασταίνουν τις κινητήριες δυνάμεις σαν τάχα ακατανίκητες. Τέτοιες αναλύσεις είναι όλο σκοτάδι, σκοτάδι που κρύβει τις δυνάμεις εκείνες που ετοιμάζουν την καταστροφή. Λιγάκι φως, και να που προβάλουν άνθρωποι σαν αίτιοι των καταστροφών! Γιατί ζούμε σε μια εποχή όπου το μέλλον του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος.
Ό φασισμός δεν είναι καμία φυσική καταστροφή που εξήγηση της να έχει τη «φύση» του ανθρώπου. Αλλά και στις φυσικές ακόμα καταστροφές υπάρχουν τρόποι παρουσίασης αντάξιοι του ανθρώπου· είναι αυτοί που κάνουν έκκληση στην αγωνιστική του δύναμη.
Μετά από ένα μεγάλο σεισμό που κατάστρεψε τη Γιοκοχάμα, έβλεπε κανείς σε πολλά αμερικάνικα περιοδικά φωτογραφίες εκτάσεων με ερείπια. Από κάτω έγραφε: «Steel stood» (το ατσάλι κράτησε). Και πραγματικά, αυτός που στην πρώτη ματιά είχε δει μονάχα συντρίμμια, έβλεπε τώρα, με οξυμένη την προσοχή απ’ αυτά τα λόγια, πως μερικά μεγάλα κτίρια είχαν σταθεί. Απ’ όλες τις περιγραφές ενός σεισμού, ασύγκριτα οι πιο σημαντικές είναι των μηχανικών, που υπολογίζουν τους κραδασμούς του εδάφους, τις ωθήσεις, τη θερμότητα που αναπτύσσεται και τα παρόμοια, και που οδηγούν μ’ αυτό τον τρόπο σε κατασκευές που αντιστέκονται στο σεισμό. Όποιος θέλει να περιγράψει το φασισμό και τον πόλεμο, τις μεγάλες καταστροφές που δεν είναι φυσικές καταστροφές πρέπει να πει μια πραχτική αλήθεια. Πρέπει να δείξει πως πρόκειται για καταστροφές, που τις ετοιμάζουν ενάντια στις τεράστιες ανθρώπινες μάζες των εργαζομένων χωρίς δικά τους μέσα παραγωγής, οι ιδιοκτήτες ακριβώς αυτών των μέσων παραγωγής.
Αν θέλει κανείς να γράψει μ’ επιτυχία την αλήθεια για τις κακές συνθήκες πρέπει να τη γράψει έτσι που να διακρίνονται οι, όχι αναπόφευκτες, αιτίες τους. Μιας και φάνουν τα - όχι αναπόφευκτα - αίτια, μπορούν πια να πολεμηθούν οι κακές συνθήκες.

17/5/10

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. ''Ιστορίες του κυρίου Κόινερ'' (Μπρεχτ)


Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ.Κ η κορούλα της οικονόμας του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά. Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ‘χουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιείνης. Όταν λογουχάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του, οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει πριν την ώρα του.
Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λογουχάρη να μάθουν γεωγραφία, για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.
Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο, όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις, κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες, τα άλλα τα ψαράκια θα έπρεπε να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους και διάφορους πολέμους, για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια. Θα μάθαιναν τα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε όλότελα διαφορετικές γλώσσς, γι’ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τ’ άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σ’ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν κι από ‘να παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.
Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη. Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας, όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών. Δε θα έλειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασσκε ότι τα ψάρια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.
Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θ’ αποχτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια. Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές. Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα…
_______________________________________________________

11/5/10

K. KABAΦΗΣ Ας φρόντιζαν


K. KABAΦΗΣ

Ας φρόντιζαν


Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε:αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.

Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.

Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάταενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσωνα είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής. Βλαπτουν κι οι τρεις την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. Μετα χαρας θα πήγαινα μ' αυτόν.

9/5/10

Ανάρτηση-Σχόλιο του ftse στο Tvxs.#314597 στο θέμα: Η στραβά πάνε τα spread ή στραβά αρμενίζουμε, του Στέλιου Κούλογλου (10/04/2010 - 01:16)


Το χρέος είναι δεδομένο και μετρημένο. Για να λειτουργήσουμε σαν κράτος και να πληρώσουμε τις δόσεις μας, τα λεφτά από τα προβλεπόμενα έσοδα δεν μας φτάνουν και πρέπει να δανειστούμε επιπλέον χρήματα. Άρα θα αυξήσουμε το χρέος. Άρα θέμα χρόνου πότε θα ζητήσουμε καινούργια δανεικά. Το άμεσο φάρμακο είναι λοιπόν η μείωση των δημόσιων δαπανών που αφορούν τη μισθοδοσία (γιατί μας λένε εκεί υπάρχουν ζεστά χρήματα που μπορούμε να εξοικονομίσουμε άμεσα και να καλύψουμε τις άμεσες δανειακές μας ανάγκες). Αρα τους "μεγάλους" μισθούς του δημοσίου τους μειώνουμε. Δηλαδή μειώνουμε ταυτόχρονα τα έσοδα από φόρους άμεσους και έμεσους για το κράτος. Δηλαδή μειώνουμε ακόμη περισσότερο τα προβλεπόμενα έσοδα του δημοσίου , όταν την ίδια στιγμή είπαμε ότι αυξάνονται οι ανάγκες μας για δανεικά που θα πληρώνουν τους τόκους των δανεικών μας κ.ο.κ.. Όλοι γνωρίζουμε ότι λεφτά υπάρχουν στην κοινωνία μας. Όμορφα σπίτια, αυτοκίνητα, καταθέσεις. Κι' όμως, κανείς δεν τολμάει να σκεφτεί την εφαρμογή του προφανούς σε κάθε ορθολογική κοινωνία. Το πολύ απλό "πόθεν έσχες". Τεκμήριο το αυτοκίνητο 1.400 κυβικών και από όλο τον κόσμο αποδεκτό. Κανείς δεν λέει μα είναι παλιό, μα το κέρδισα στην τηλεόραση, μα μου το χάρισε ένας γκόμενος-γκόμενα για τα ταλέντα μου. Ο δικηγόρος λοιπόν των 20 ετών στο επάγγελμα η ο γιατρός των 25 ετών, γιατί να μην έχει τεκμήριο τουλάχιστον 35.000Ευρώ, το μισθό ενός στελέχους της δημόσιας διοίκησης? Μα είναι χαζός και δεν έχει δουλειά, είναι βλάκας κλπ. Μα και το αυτοκίνητο είπαμε μου το χάρισαν. Γιατί δεν ελέγχονται οι έφοροι και οι οικογένειές τους, οι διευθυντές του ΙΚΑ και της πολεοδομίας κλπ. κλπ. Να δείς πως δεν χρειάζεται να κόψεις δραχμή από κανένα εργαζόμενο τίμια. Πιάσε τους απατεώνες και θα εκπλαγής από το χρήμα. Οι τράπεζες και η τράπεζα της Ελλάδας μαζί με τον ΣΔΟΕ, γνωρίζουν όλες τις κινήσεις των λογαριασμών. Ελέγχουν κάθε κατάθεση (Θεωρητικά), άνω των 10.000 Ευρώ και κάθε διακίνηση σε λογαριασμό άνω των 5.000ευρώ από το 2002, κατ' απαίτηση της συνθήκης ΣΑΙΓΚΕΝ. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις την ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων οκ. Γιατί δεν ελέγχεις το πόθεν έσχες αυτών των λογαριασμών που μετέφεραν τα 10-15 δις λοιπόν και να τους κόψεις το κώλο? Γιατί δεν ζητάνε από τον πρώην Κωστάκη να τους πεί πού έκανε δωρεά τις 22.000 μετοχές της κατασκευαστικής του (Πρωθυπουργός που έδινε στον εαυτό του δημόσια έργα και κανείς δεν έβγαλε μιλιά), αν πλήρωσε φόρο δωρεάς, αν έγινε οφ σορ εταιρεία κλπ. (Να γιατί ο Παυλίδης κουνούσε το δάχτυλό του και ο Βουλγαράκης θεωρεί λογικό νεμόμενος σαν κοτσαμπάσης την εξουσία, να έχει σε λίγα χρόνια καμιά 60ριά σπίτια σε οφ σορ). Δεν άλλαξε τίποτα 200 χρόνια κοτσαμπάσικου κράτους θα αλλάξει τώρα? 

Λίγο, λίγο λοιπόν, ο καθένας από εμάς οδηγείται στην χρεοκοπία.Η χώρα μόνο δεν πρέπει να χρεοκοπίσει για να ξεπληρώσει τα δάνεια στις τράπεζες, στην ολότητά τους. Με διαχειριστή το ΔΝΤ θα πεθάνει ένα μέρος των Ελλήνων, θα οδηγηθεί το μεγαλύτερο στην εξαθλίωση και είτε αυτό θα κρατήσει πολλά χρόνια έτσι, η και κάποια στιγμή θα χρεοκοπίσει επίσημα. Γιατί λοιπόν δεν δίνουμε τώρα την λύση με χρεοκοπία, αφού διάθεση για να πιαστουν τα λαμόγια δεν υπάρχει? Ναι με χρεοκοπία μπάς και γλυτώσουν κάτι τα παιδιά μας με μία επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μας. Είμαστε ήδη χρεοκοπημένη χώρα. Ποιός δεν θέλει να ακούσει για χρεοκοπία? Αυτός που με λαμογιές έχει φτιάξει ένα απόθεμα, που τον κάνει να πιστεύει ότι θα αντέξει η και θα επωφελιθεί αυγαταίνοντας την περιουσία του με τα σκοτωμένα σε λίγο ακίνητα? Αυτός που νέμεται την εξουσία και δεν θέλει να εγκαταλείψει το ωραίο σύστημα εναλλαγής χαλίφη στην εξουσία? Μα όσοι ανήκουν σε ένα 20-25% του πληθισμού που είναι η υπήρξαν λαμόγια δεν το θέλει. Το υπόλοιπο 75-80% τι έχει να χάσει? τα χαμένα ήδη? έστω και αν νομίζει οτι δεν θα πέσει στο δικό του κεφάλι ο ουρανός αλλά στου διπλανού του. Οτι θα συμβεί ένα θαύμα που θα σώσει αυτόν και όχι τον διπλανό του? Μόνο ένα σοκ χρεοκοπίας θα μπορέσει να βάλει καινούργιες βάσεις και κανόνες σε αυτό το προτεκτοράτο. Μόνο τότε οι βλάκες που αποτελούν αυτό το λαό μπορεί ενδεχόμενα να φτιάξουν κάτι καινούργιο (Σύμφωνοι ουτοπικό). Μέ το σοκ αυτό μπορεί να ενδιαφερθούν οι ''πολίτες'' για τα κοινά ορθολογικά, έστω και εάν ποτέ δεν διδάχθηκαν τον ορθό λόγο. Τότε μόνο και μέσα από ένα τέτοιο σοκ μπορεί να εγκλωβιστούν τα κοτσαμπασάκια-λαμόγια, στην όποια προσπάθεια προσαρμογής τους στις νέες συνθήκες ανασύνταξης της κοινωνίας. Τότε να δείς πως θα σφίξει ο κώλος Γερμανών και Σια με τα 70-45-35 κλπ δις αέρα που θα τους μείνουν στα χέρια, μαζί με τα παράγωγά τους. Τότε θα δείτε το τρέμουλο των λαμογιών μπροστά σε καταστάσεις που δεν μπορούν πλέον να ελέγξουν όπως ξέρουν, με τον απλοικό τρόπο του λαδώματος (Μην νομίζετε ότι όλοι αυτοί είναι ιδιαίτερα ευφυείς, ιδιαίτερα θρασείς είναι και κάτοχοι εξουσίας. Χωρίς τον "ιδρώτα" τους από τις λαμογιές που γνωρίζουν να κάνουν, να δείτε κλάμα.). 
Αλλά μην ανησυχείτε αυτά δεν γίνονται.Είναι ονειρικά. Και οι ντόπιες εξουσίες που είναι δωτές, κάνουν ότι τους λένε για να μην δυσκολεύουν τους εντολείς τους και ο "Λαός" αμνοί που βελάζουν μονο όταν μυρίζονται το αίμα των δικών τους και σωπαίνουν την φλυαρία τους μόνο στή σφαγή. Και μέχρι να φτάσει στην Σιωπή του ο αμνός, μη ορθολογιζόμενος μιας καί αμνός, θεωρεί ότι ο δικός του κοτσαμπάσης θα τον σφάξει πιο προσεκτικά (Ξέρεις η ελπίδα, το μπαστούνι του βλάκα ντέ!!!). Καληνύχτα.

Ο Alex Jones για την ελληνική οικονομική κρίση

http://tvxs.gr/webtv/video/ο-alex-jones-για-την-ελληνική-οικονομική-κρίση

Άκου Ανθρωπάκο! ~ Βίλχελμ Ράϊχ (απόσπασμα)



"Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας;
Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν.
Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράμμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν.
Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται.
Κι' ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα· πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωληά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής.
Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά.
Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ' όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που 'κείνος άντεχε δίχως καμμιά προστασία.
Όταν τα πράμματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν.
Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια.
Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν - έπρεπε να βρεθεί - ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι' εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα.
Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γιαυτό σε τρώνε τα όρνεα.
Φοβάσαι τους αητούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι.
Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και ν'ασαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι.
Σ' έμαθαν και να ορύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!".
Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου."